طلبه - این روزها ...

http://negarkhaneh.ir/UserGallery/2009/9/patrika_10120000_1.jpg

این روزها ، شیر که می بینم ، حیا می کنم بنوشم.
نگاهش می کنم و می دهم کس دیگری بنوشد.
به یاد کاسه های یتیمان می افتم که با ناله و فغان، همه بر در خانه علی علیه السلام جمع شده بودند.
ای شیر، تو هم مولای مرا نجات نتوانستی بدهی.

مولای من این روزها چه می کشی.
چشمانت را باز می کنی و حسینت را می بینی...
یاد عاشورا می افتی و کلام پیامبر صلی الله علیه و آله...
باز بیهوش می شوی...
فاطمه را شاید می بینی و شاد از اینکه لحظاتی جند به دیدارش خواهی رفت.
فاطمه بهترین کس تو بود. یادگار بهترین ها بود. چشمانت را باز می کنی....
حسنت را می بینی و به یاد جگر سوخته اش و خون بالا آوردن های فرزندت....
مگر اشک جرات دارد از جشمانت جاری نشود؟ پاره ی تنت را ...
باز بیهوش می شوی....
این بار پیامبر را می بینی که بشارتت می دهد و آغوشش را به رویت باز می کند.
باز هم شادمان می شوی...چشمانت را باز می کنی.
گریه های زینب و ام کلثوم...نگاهی به زینب می کنی...
زینبم...صبر قرین نام توست...
درک کننده ای عمیق تر از تو نیست مولای من که این همه درد فرزندان دلبندش را درک کند.
به یاد عباس و قطع شدن ها...
به یاد زینب و دیدن هایش...
به یاد حسین و بدن ..به یاد...
مولای من ...چقدر سخت است این ها را می بینی.
من اما درک و تحمل شنیدن هایش را ندارم. تصورش که محال است...
اما تو خود می دیدی...الحق که مولای صبورمن تویی....

مولای من...
دلم می خواست پشت در خانه ات سر بر دیوار بگذارم و ناله ام را سردهم که مولای من،
چه بی قرار دیدن معبودت هستی.
چه بی قرار دیدار پیامبرم هستی، مولای من بی قرار دیدار تو ام.
بی قراری ام را می بینی؟
بی قراری ام را بی قرار تر کن...
آنقدر بی قرارم کن و ظرفیتم را بالا ببر که ببینم مانند تو و بتوانم صبوری کنم آن هم فقط برای خدا...خدا..الله..نامیست که ارامشت را از آن کسب کرده ای و صبوری ات را از او

پی نوشت : این متن به خواهش بنده توسط نویسنده وبلاگ قط زن نوشته شد .